โศกนาฏกรรมทางความรักในร้านถ่ายเอกสาร

ข้อมูลเบื้องต้น

        หลังจากที่แจ็คหนุ่มวัยเบญจเพส หน้าตาคมเรียวแหลม ผิวพรรณขาวผ่องใส เรียนจบโรงเรียนอาชีวะมาหลายปี  แต่ยังหางานทำไม่ได้  พ่อแม่ของแจ็คเปิดร้านขายของชำซึ่งในซอยเดียวกันมีร้านแบบเดียวกันนี้อยู่3ร้านแล้ว  ชาวบ้านเป็นกันอย่างงี้แหละ ไม่คิดหาไอเดียใหม่ๆ พอเห็นเพื่อนบ้านทำร้านขายของชำแล้วรุ่งต่างก็พากันทำตาม  พ่อแม่ของ แจ็คปิ๊งไอเดียใหม่เพื่อให้ลูกชายได้ทำกิจการคือร้านเอกสารซึ่งในเวลานั้นยังไม่มีใครเปิดร้านถ่ายเอกสารเลยสักร้านเดียวในละแวกนััน  ร้านเอกสารถูกสร้างขึ้นติดกับร้านขายของชำที่มีอยู่แล้ว

     พ.ศ.2548 เป็นช่วงที่คอมพิวเตอร์เป็นที่นิยมของบรรดาวัยรุ่น เด็กชายนักเรียนชั้นม.2 เขาชื่อว่าใหญ่ออนวอนขอให้พ่อซื้อคอมพิวเตอร์แบบตั้งโต๊ะให้ได้สำเร็จ ซึ่งคอมพิวเตอร์เครื่องนี้สามารถฟังเพลงmp3ได้ด้วยและไม่เพียงเท่านั้นใหญ่ยังมีไอเดียบรรเจิดในการหารายได้คือการไรท์เพลงลงแผ่นซีดีขายให้กับเพื่อนๆที่โรงเรียน

      บ้านของใหญ่ตั้งอยู่ตรงข้ามฝั่งถนนของบ้านพี่แจ็คไปไม่ไกล ตกเย็นเลิกเรียนใหญ่จะแวะเวียนมาอยู่ที่ร้านถ่ายเอกสารของพี่แจ็คเป็นประจำเพื่อขอเพลงmp3ที่พึ่งอัปเด็ตมาอย่างสดๆร้อนๆ เพลงเหล่านั้นเป็นเพลงใหม่ๆที่ฮิตติดชาร์ต เพื่อนๆที่เป็นลูกค้าของใหญ่สนใจอยากจะมีไว้เพื่อฟังผ่อนคลายในยามหลังเลิกเรียน

    แผ่นซีดี1แผ่นราคา10บาท  พี่แจ็ครับจ้างไรท์เพลงลงแผ่นซีดีแผ่นละ50บาท      แต่ใหญ่รับจ้างไรท์เพลงลงแผ่นซีดีแผ่นละ20บาท พี่แจ็คได้ยินอย่างนั้นเลยบอกเด็กน้อยด้วยความเป็นห่วงไปว่า

   "รับทำราคาถูกแบบนี้ ถ้าเกิดเครื่องมันเสียขึ้นมาจะไม่คุ้มเอาน่ะ"

   นารินเป็นสาวน้อยเรียนอยู่ชั้นม.5โรงเรียนเดียวกันกับใหญ่นั้นแหละ  เธอมีผิวพรรณขาวผ่อง ใบหน้างดงาม นักเรียนหญิงม.ปลายคุณครูอนุญาตให้ไว้ผมยาวได้   บ้านนารินค่อยข้างยากจนพ่อแม่ไม่มีเงินซื้อคอมพิวเตอร์ให้   คุณครูมักสั่งให้นารินทำรายงานส่งเป็นประจำ  นารินจำเป็นต้องมาใช้บริการร้านแจ็คก็อปปี้อยู่บ่อยๆซึ่งเป็นร้านถ่ายเอกสารร้านเดียวในหมู่บ้าน   ด้วยความที่พี่แจ็คได้มีโอกาสพูดคุยกับนารินอยู่บ่อยครั้ง ชายหนุ่มจึงขอเบอร์โทรศัพท์กับสาวน้อยเพื่อคบหาดูใจกัน

    ใหญ่อาศัยอยู่ที่บ้านเดื่อศรีคันไชยอำเภอวานรนิวาส แต่เนื่องด้วยระยะทางจากบ้านหมู่นั้นไปยังโรงเรียนประจำอำเภอนั้นไกลกว่า20กิโลเมตรเลยต้องไปเรียนที่โรงเรียนพังโคนวิทยาคมซึ่งห่างออกไปเพียงแค่6กิโลเมตร พังโคนเป็นอำเภอที่ติดกับวานรนิวาส ทุกๆเช้าเย็นที่ไม่ใช่วันหยุดราชการเด็กชายต้องห้อยโหนรถประจำทางไปโรงเรียน

   โรงเรียนเลิกเรียนตอนบ่าย4โมงก็จริง  แต่ต้องรอรถออกตอนบ่าย5โมง            ขณะเด็กชายนั่งรอรถกลับบ้านที่หน้าโรงเรียนนั้น เขาได้เห็นนารินนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์มากับเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน  เด็กหนุ่มม.ปลายคนนั้นชื่อว่าเอ็ม    เขาขี่มอเตอร์ไซต์เพื่อส่งหล่อนขึ้นรถกลับบ้าน ทั้งสองคนคุยกันกระหนุงกระหนิงและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะแยกจากกันไป 

    เอ็มเป็นนักเรียนชายชั้นม.5ห้องเดียวกันกับนาริน พ่อของเด็กหนุ่มเป็นเสี่ยร้านขายยางรถยนต์แห่งหนึ่งในอำเภอพังโคน  ก่อนที่นารินจะรู้จักกับพี่แจ็ค  หล่อนได้คบหากับเอ็มอยู่ก่อนแล้ว คราวนี้เป็นว่าเด็กสาวคบกับผู้ชายสองคนซ้อนกัน  ไม่นานเรื่องก็ไปถึงหูเอ็ม 

   พี่แจ็คและเอ็มทั้งคู่จึงนัดเจรจาตกลงกันว่าจะเอาอย่างไงในค่ำคืนวันลอยกระทง พวกเขามีปากเสียงกันและแยกจากกันไปโดยที่ยังไม่มีข้อสรุปใดๆ

    เอ็มยังคาใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ หลายวันต่อมาเด็กหนุ่มจึงขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดที่สีแยกซึ่งห่างจากร้านแจ็คก็อปปี้ไปไม่ไกล  หนุ่มน้อยเห็นเบอร์โทรเจ้าของร้านจากป้ายโฆษณาข้างหน้าร้าน หนุ่มน้อยโทรบอกให้เจ้าของร้านถ่ายเอกสารออกมาเจรจาข้างหลังร้าน  หลังจากพวกเขาพูดคุยกันได้สักแป็บ  ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมเลิกลาจากนารินสาวน้อยผู้งดงาม จากหนุ่มน้อยเอ็มกลับกลายเป็นปีศาจร้ายขึ้นมาในชั่วพริบตา ปีศาจร้ายในร่างเด็กหนุ่มเดินเข้าไปที่ด้านหลังของเจ้าของร้านถ่ายเอกสารคว้าเอามีดที่พกไว้ที่ข้างหลังกางเกงนักเรียน ปีศาจร้ายใช้มีดบาดเข้าที่คอพี่แจ็คอย่างเลือดเย็นแล้วหนีกลับบ้านไป พ่อพี่      แจ็ครีบพาพี่แจ็คไปโรงพยาบาลพังโคน  เช้าวันต่อมาพี่แจ็คก็เสียชีวตในที่สุด

   จากความรักระหว่างบุรุษและสตรีที่ทำให้รู้สึกแช่มชื่นในตอนแรกเริ่ม ต่อมาแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกได้ครอบครองความรักนั้นแต่เพียงผู้เดียว ถ้ามีใครสักคนมาพรากความรักนั้นไปจากตนแล้วไฟโทสะที่ร้อนแรงพร้อมที่จะบังเกิดขึ้นราวกับน้ำมันที่ราดลงบนเปลวไฟ

   มันคงเป็นโชคของใหญ่ที่ไม่ได้อยู่กับพี่แจ็คในตอนนั้น ปกติแล้วใหญ่จะมาอยู่เฝ้าร้านกับพี่แจ็คเป็นประจำในตอนเย็น  แต่ในวันนั้นใหญ่ไม่อยากไปหาพี่แจ็คเลย

  หลายวันต่อมาเด็กหนุ่มลูกอาเสี่ยร้านขายยางก็ขอมอบตัวที่สถานีตำรวจ แต่ไม่ได้มาทำแผนประกอบคำสารภาพที่ที่เกิดเหตุ เพราะกลัวโดนรุมประชาทัณฑ์ เนื่องจากอาเสี่ยร้านขายยางจ่ายเงินค่าทำขวัญให้กับพ่อแม่ของพี่แจ็ค พวกเขาจึงพอยอมความกันได้บ้าง แต่อย่างไงเด็กหนุ่มต้องติดคุกอยู่4ปี หลังจากนั้นจึงพ้นโทษ ความเหลื่อมล้ำระหว่างคนจนกับคนรวยในสังคมบ้านเรามันแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด  คนจนทำผิดแค่นิดเดียวแต่ก็ต้องติดคุกหัวโต ส่วนคนรวยขนาดทำความผิดซะใหญ่โตกลับไม่ได้รับโทษอะไรเลยก็มี